Vorig jaar moest ik de Katarinajogging aan mijn neus laten voorbijgaan omdat ik net terugkwam na een longontsteking die mij 5 weken thuis -en van het lopen- had gehouden, maar dat zou dit jaar niet opnieuw gebeuren! Het parcours was naar verluidt redelijk vlak, dus ideaal om een werkweek af te sluiten.
Ik had me ingeschreven voor de 5,6km, maar moest eerst nog met de dochter 400m lopen in de kidsrun en dat bleek niet mijn beste idee van de avond… Je moet namelijk weten dat bij zo’n korte afstand de kinderen eigenlijk één lange sprint lopen, of zo voelt het toch voor een volwassene, want zij slagen er wonderwel nog in om de laatste 50 meter te versnellen en als een pijl over de finish te gaan. Ik had me echter niet opgewarmd, dus toen ik aan die 400m begon, voelde ik meteen mijn scheenbenen branden en tegen de finish had ik datzelfde gevoel in mijn longen!
En toen stond mij nog 5,6 km te wachten. Gelukkig bleek de info over het parcours alvast de kloppen, want mijn shin splints kwamen meteen in alle hevigheid opzetten om mij niet meer met rust te laten. De wegen waren lichtglooiend, tussen weiden en velden, langs straten en zelfs kasseien, maar aangenaam genoeg om volgend jaar weer aan deel te nemen. Dankzij de kidsrun wist ik min of meer waar de finish lag en dat is altijd mooi meegenomen. Het laatste deel van de wedstrijd bleef ik in het kielzog lopen van twee meisjes die ongeveer hetzelfde ritme als het mijne hadden, met het enige verschil dat zij er nog een sprint wisten uit te persen en ik mijn scheenbenen enigszins probeerde te sparen. Desalniettemin werd het een goede wedstrijd -toch wat tijden betreft: 32:54 ofte net geen 6 minuten per kilometer. Tevreden gezien de omstandigheden!
Runsandroses 
2 gedachtes over “Katarinajogging”